Onze reservaatwachters Viana en Ramos vonden dit vreemde schepsel terwijl het de drukke hoofdstraat nabij Regua 09 wilde oversteken.
Hoewel het meer weg heeft van een buitenaards wezen dat naar een goede straffe kop koffie snakt, is het in feite een kapucijnluiaard, een ‘bedreigde’ diersoort die in de beschermde bossen van Regua goed gedijt.
Luiaards staan bekend om hun bijzonder trage aard, en bij mensen wordt luiheid als één van de zeven hoofdzonden beschouwd. Een luiaard kan dus zowel een mens als een dier zijn.
De ‘bedreigde’ kapucijnluiaard (Bradypus variegatus) is een van die magische schepsels van het neotropisch regenwoud. Hun habitat beslaat het grootste deel van noordelijk Zuid-Amerika, maar hier in de beschermde bossen van REGUA moet je niet al te veel moeite doen om een luiaard te zien.
Hoewel de kapucijnluiaard, geholpen door zijn sterke klauwen, bijna 75 % van zijn leven in een innige omarming met zijn lievelingsbomen doorbrengt, is het dier niet zo traag als het eruit ziet. Het leven van luiaards speelt zich dus hoofdzakelijk in de bomen af en we vinden ze vaak in Cecropia’s, een holle boomsoort die op zijn beurt weer een symbiotische relatie met de Azteca-mieren heeft. De boom is een pioniersoort, waardoor ze in de ons omringende snelgroeiende bossen overvloedig voorkomen. De luiaard is vaak – al hangende – in deze open bomen terug te vinden, maar soms komen ze ook voor in de oerbossen kenmerkend voor het Atlantisch regenwoud.
Ook de kraagluiaard (Bradypus torquatus) wordt er waargenomen, een echt endemische diersoort voor het Atlantisch regenwoud. Wegens het woudverlies van de voorbije eeuwen is de kraagluiaard echter bijzonder zeldzaam geworden. Het gedrag van de luiaard is bijzonder goed gekend. De mannelijke luiaard kan dankzij een helder oranjegele vlek in het midden van zijn rug makkelijk geïdentificeerd worden. Vaak zien we ook een moederluiaard met een jong vastgeklampt aan haar rug, alsof ze een rugzak draagt. Gedurende 9 maanden ontfermt ze zich volledig over haar baby om vervolgens de adolescente luiaard achter te laten om een nieuw territorium te vinden. Luiaards zijn vaak bewegingsloos, waardoor groenachtige algen zich in hun pels kunnen nestelen. Ze leven in hun eigen ecosysteem, eten vooral ‘s nachts en halen hun water hoofdzakelijk uit de groene scheutjes van planten.
Nadat ze het verkeer gestopt hebben, konden zijn redders hem uiteindelijk overhalen achter in hun wagen plaats te nemen; een hele krachttoer gezien zijn extreem lange armen en sterke klauwen. Vervolgens werd hij naar een veiligere habitat in Regua gebracht.
Zoals eerder vermeld, is het woud, waar zijn hoofdvoedsel – knoppen en bladeren – in overvloed te vinden is, de natuurlijke habitat van de luiaard. Hij werd er in een groepje Cecropia-bomen vrijgelaten om er zich al snel thuis te voelen in het bladerdak van de hoogste takken.
We kunnen nu alleen maar hopen dat hij snel een mooie meid tegenkomt om in de recent beplante herbebossinggebieden van Regua een gezinnetje te stichten.
Voor wie zelf een luiaard wil zien, biedt REGUA een omvangrijke en gestaag herstellende habitat, met een rijkdom aan voedingsgewassen. Breng ons een bezoek om ze met eigen ogen te zien!
